"Ο Όλυμπος κι ο Κίσαβος, τα δυο βουνά μαλώνουν, το ποιο να ρίξει τη βροχή, το ποιο να ρίξει χιόνι. Ο Κίσαβος ρίχνει βροχή κι ο Όλυμπος το χιόνι."
Αυτά λέει η σοφή δημοτική παράδοση, κι εγώ δεν είχα, μέχρι τώρα, καμία διάθεση να την αμφισβητήσω. Αλλά, δεδομένου ότι είχα κανονίσει να περάσω λίγες ημέρες στα Αμπελάκια, το ιστορικό χωριό του Κίσαβου και να φωτογραφίσω χωριό και βουνό χιονισμένα, δεν με βόλευε καθόλου η παραπάνω αντιπαράθεση των δύο βουνών. Έτσι, για εντελώς τεχνικούς λόγους, επειδή ρεπορτάζ υπό βροχή δεν βγαίνει, παρήγγειλα να χιονίσει. Και εγένετο χιόνι!
Τη διοργάνωση της εκδρομής ανέλαβε η εταιρία εναλλακτικού τουρισμού Escape Way:
Με τον Γιάννη Βαΐτση, τον υπεύθυνο της Escape Way, που δραστηριοποιείται στην περιοχή της Θεσσαλίας συναντήθηκα στα διόδια των Τεμπών, όπου με περίμενε, για να με ανεβάσει στα Αμπελάκια, που θα ήταν η βάση μας για τις επόμενες δύο ημέρες. Και μόνο από τη θέα του τζιπ που οδηγούσε, έπαιρνα πρώτη γεύση του τι θα ακολουθούσε, αφού το αυτοκίνητο έχει επάνω του αποτυπωμένα τα σημάδια πολύχρονης εμπειρίας σε εκτός δρόμου διαδρομές, κάτι που επιβεβαιώνει το φευγάτο στιλ του Γιάννη, ιδιοκτήτη και οδηγού του. Ο Γιάννης έχει δύο χαρακτηριστικά που σε κερδίζουν αμέσως: Εμπνέει εμπιστοσύνη γι’ αυτό που κάνει και είναι χαλαρός. Αυτό είναι χάρισμα. Γιατί, όπως και να το κάνεις, όλα αυτά τα τύπου ράφτινγκ, κανό-καγιάκ, ραπέλ, ορεινή ποδηλασία, σνόουμπορντ και όχι μόνο, στα οποία δραστηριοποιείται ο Γιάννης, σε εξιτάρουν σαν σκέψη, αλλά στην πράξη χρειάζεσαι την κατάλληλη ενημέρωση και τον κατάλληλο άνθρωπο να σε μυήσει!
Φθάνοντας στα Αμπελάκια, ο καιρός ήταν ακόμη κρύος και υγρός και τίποτε δεν προοιώνιζε χιόνι. Την πρώτη ημέρα, αφού τακτοποιήθηκα στο ξενοδοχείο «ΚΟΥΡΙΑ», το πρόγραμμα είχε βόλτα και ξενάγηση στο χωριό. Και το βράδυ ήρθε το χιόνι! Απαλό σαν πούπουλο, έντυσε το τοπίο στα λευκά κι έσβησε τους θορύβους. Η ησυχία παίρνει άλλη διάσταση στο χιονισμένο τοπίο. Το επόμενο πρωί, ο Γιάννης έφθασε στο ξενοδοχείο και ξεκινήσαμε!
- Πρώτη διευκρίνιση: Εγώ βοσκός δεν είμαι! Οι βοσκοί της περιοχής κάνουν αυτές τις διαδρομές καθημερινά, με οποιονδήποτε καιρό, για να πάνε φαγητό στα γίδια και στα πρόβατα, όπερ σημαίνει ότι είναι συνηθισμένοι σ’ αυτό. Εγώ, όμως, το έκανα πρώτη φορά.
- Δεύτερη διευκρίνιση: Δεν πιστεύω στην αθανασία της ψυχής.
- Τρίτη διευκρίνιση: Έκανα την ομορφότερη χιονισμένη διαδρομή της ζωής μου και επέστρεψα πίσω σώα και αβλαβής.
Μέρα 1η-Τζιπάδα στον Κίσαβο:
Ανεβαίνοντας μέσα από τους δασικούς δρόμους, με ένα παχύ στρώμα από χιόνι να καλύπτει τον δρόμο, με ελάχιστη έως μηδενική ορατότητα από την ομίχλη σε αρκετά σημεία, σε διαδρομές που δεν είχε περάσει πριν από εμάς άλλο αυτοκίνητο (από το προηγούμενο βράδυ, πριν χιονίσει) και με δεδομένο ότι σε κάθε στροφή ανεβαίναμε όλο και περισσότερο, με σκοπό να φθάσουμε στο καταφύγιο του ΕΟΣ Λάρισας, μόνο η σιγουριά και το χαλαρό στιλ του Γιάννη με βοηθούσαν να απολαμβάνω το τοπίο. Λίγο πριν από το χωριό Σπηλιά, στρίβουμε στη διασταύρωση για το καταφύγιο όπου, μετά τη δεύτερη στροφή, η ορατότητα ήταν μηδενική, αλλά ο δρόμος είχε καθαρίσει από το χιόνι. Πιστεύοντας ότι ο εκχιονιστήρας θα είχε ανοίξει τον δρόμο μέχρι πάνω, στην επόμενη, αόρατη πάλι, στροφή διακρίναμε τον κίτρινο όγκο του εκχιονιστήρα που είχε σταματήσει από την ομίχλη και το χιόνι και δεν ανέβαινε πιο πάνω. Έτσι, κάναμε στροφή επί τόπου και γυρίσαμε πίσω στη διασταύρωση, έχοντας αποφασίσει να κάνουμε μια στάση σε ταβέρνα στο χωριό Σπηλιά, μέχρι να διαλυθεί λίγο η ομίχλη και να προσπαθήσουμε ξανά. Η θαλπωρή της ταβέρνας μάς ζέστανε και σε λίγο ο Γιάννης έδωσε το σύνθημα για αναχώρηση. Η βόλτα στους χιονισμένους δρόμους του χωριού, με τον παγωμένο, καθαρό αέρα να χρωματίζει τα μάγουλά μας, ήταν άκρως αναζωογονητική κι έτσι, είπαμε να προσπαθήσουμε αυτή τη φορά ανηφορίσουμε για το καταφύγιο.
Ανεβήκαμε τις αόρατες στροφές του Κίσαβου, με τα μάτια καρφωμένα στο μπροστινό μέρος του καπό του αυτοκινήτου- ως εκεί έβλεπα-και εγένετο θαύμα. Μετά από μία στροφή ξαφνικά, από το απόλυτο τίποτα της γκριζόλευκης ομίχλης, το σοκ του ηλιόλουστου ουρανού, με τη χιονισμένη κορυφή του βουνού να με ατενίζει από ψηλά, αστραφτερά κατάλευκη, με τα σύννεφα, με τη θάλασσα πιο χαμηλά και τις αχτίδες του ήλιου που περνούσαν ανάμεσα να τυφλώνουν τα γρανιτένια βράχια που εξείχαν πού και πού, ήταν τόσο έντονο, σαν να βλέπεις ένα ασπρόμαυρο φιλμ και, ξαφνικά, στην επόμενη σκηνή, να βλέπεις έγχρωμη τη Μέρι Πόπινς να τραγουδάει! Λίγο πιο πάνω, το καταφύγιο ήταν η μόνη πινελιά χρώματος μέσα στο λευκό σκηνικό. Κάτι τέτοια κάνει η φύση και μας τρελαίνει. Πώς να αντέξεις τόση ομορφιά! Ίσως γι’ αυτό παλιότερα οι κανναβουριές κάνανε θραύση στον κάμπο της Μελίβοιας, στα ανατολικά ριζά του Κίσαβου. Επιστρέψαμε, βράδυ πια, μέσα από τον ίδιο δασικό δρόμο στα Αμπελάκια. Ήμουν κουρασμένη μα κι ευτυχισμένη.
*Αν δεν έχει ομίχλη προτείνουμε την κατάβαση στην ανατολική πλευρά του Κίσαβου, απ’ όπου η θέα είναι καταπληκτική και ο δασικός δρόμος μέσα από πυκνό δάσος οδηγεί μέχρι την Καρίτσα.
Ημέρα 2η-Τζιπάδα στο χιονισμένο Δέλτα του Πηνειού:
Η επόμενη μέρα ξεκίνησε μες την καλή χαρά. Ένας μεγάλος ήλιος, το χιόνι στη θέση του και με ένα αρκετά ευέλικτο πρόγραμμα, ξεκινήσαμε για τις παλιές γραμμές του τρένου στις όχθες του Πηνειού, κοντά στον σταθμό της Ραψάνης. Με αφετηρία τον παλιό σιδηροδρομικό σταθμό της Ραψάνης, ένα υπέροχο πέτρινο κτίσμα, μ’ αυτή την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική των παλιών σταθμών του ΟΣΕ, που είναι χάρμα οφθαλμών, σε αντίθεση με το τερατούργημα της τσιμεντένιας πεζογέφυρας που του έχουν κοτσάρει τώρα στο πλάι, μπήκαμε στα χωράφια δίπλα στο ποτάμι. Ακολουθώντας το μονοπάτι, που παλιά αποτελούσε το σημείο απ’ όπου περνούσαν οι πρώτες γραμμές του τρένου, μέσα από πυκνές συστάδες αγριοφραουλιών και βατομουριών, φθάσαμε στο Πετρογέφυρο. Το «Πετρογέφυρο», όπως το ονομάζουν οι ντόπιοι, είναι ένα πανέμορφο πολύ-τοξωτό, μισογκρεμισμένο γεφύρι, που έμενε για χρόνια αναξιοποίητο, έρημο και καλυμμένο από τα βάτα. Το γκρέμισμά του δεν το προκάλεσε ο χρόνος. Γκρεμίστηκε με εντολή του Αλή Πασά των Ιωαννίνων, ο οποίος πήρε την απόφαση αυτή, προκειμένου να κόψει τον δρόμο στους διώκτες του, που είχε στείλει ο Σουλτάνος για να τον καθαρίσουν, όταν σήκωσε κεφάλι και πήγε να του κάνει μπαμπεσιές. Κι έτσι έμενε για χρόνια, μέχρι σήμερα. Μετά την όμορφη αυτή στάση, συνεχίσαμε για το Δέλτα του Πηνειού, μια περιοχή ιδανική για bird watching, αφού αποτελεί στάση για πολλά είδη αποδημητικών πουλιών.
Πετρογέφυρο – Θυσία στις μπαμπεσιές του Αλή Πασά.
Η παραποτάμια τζιπάδα γινόταν όλο και καλύτερη, αφού, δεξιά κι αριστερά, όσο πλησιάζαμε προς τη θάλασσα, τα χωράφια είχαν παραμείνει καλυμμένα από το χθεσινό χιόνι, παρόλο τον ήλιο.
Κι όταν πια φθάσαμε στη θάλασσα και είδαμε το χιόνι να καλύπτει την παχιά άμμο μέχρι την άκρη του κύματος, η χαρά έγινε ενθουσιασμός. Επειδή ο φακός της μηχανής ποτέ δεν αντικαθιστά το μάτι, περιγράφω εικόνα: Παραλία, δίπλα στις εκβολές του Πηνειού. Δεξιά και πίσω μου, μέσα στη θάλασσα, στο αμμώδες νησάκι που έχουν σχηματίσει οι προσχώσεις από το ποτάμι, μια μεγάλη παρέα θαλασσοπούλια λιάζεται. Δεξιά και πάνω, πίσω από τις χαμηλότερες πράσινες κορυφές, ξεπροβάλλουν οι χιονισμένες κορυφές του Ολύμπου. Μπροστά μου, τα πράσινα νερά του ποταμού ανάμεσα στις καλαμιές κυλούν ήρεμα, ενώ στις λόχμες μέσα φωλιάζουν ερωδιοί και κύκνοι. Αριστερά μου, η απέραντη, χιονισμένη ακόμα παραλία και, στο βάθος, ο χιονισμένος κώνος του Κίσαβου. Οι μόνοι θόρυβοι τα κρωξίματα των γλάρων και το σκάσιμο του κύματος.
Η παραλιακή διαδρομή που ακολουθήσαμε στην επιστροφή, μέσα από το Στόμιο, μας οδήγησε στην πλαγιά προς τον προφήτη Ηλία, μέχρι τη θέση Αριόπρινο, όπου απολαύσαμε ένα άλλο μοναδικό σκηνικό. Βλέπαμε από κάτω μας, μέσα από τα φορτωμένα με χιόνι κλαδιά των δένδρων, ολόκληρη την ακτογραμμή και τη θάλασσα, μέχρι πέρα βαθιά. Το απογευματάκι μάς βρήκε στο χωριό του Γιάννη, το Συκούριο, στο κτήμα του και στη βάση των δραστηριοτήτων της Escape Way. Το παλιό κτίσμα που στεγάζει το γραφείο, με τη μεγάλη αίθουσα, όπου βρίσκεται όλος ο εξοπλισμός για ράφτινγκ και άλλες δραστηριότητες, ο εκπληκτικός πέτρινος φράκτης και τα δύο άλογα του Γιάννη, που βόσκουν αμέριμνα στο καταπράσινο λιβάδι, με φόντο τον χιονισμένο Κίσαβο, ήταν το ιδανικό μέρος για να κλείσουμε με ωραίες εικόνες μια εντυπωσιακή ημέρα. Επιστρέψαμε στα Αμπελάκια, για να απολαύσουμε το τέλος της ημέρας μας με έναν υπέροχο καφέ, μπροστά στο αναμμένο τζάκι του μπαρ στο ξενοδοχείο.
Στον Γιάννη Βαΐτση οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ για την πολύτιμη βοήθειά του όλες τις ημέρες του ταξιδιού μου και, κυρίως, για τις μοναδικές εμπειρίες που με βοήθησε να αποκτήσω. Για όσους θέλουν να δουν και να εξερευνήσουν την πανέμορφη αυτή περιοχή με μοναδικό τρόπο, συνιστώ ανεπιφύλακτα την Escape Way και τον άνθρωπό της, τον Γιάννη Βαΐτση. Θα με θυμηθείτε!
Κείμενο & Φωτογραφίες: Έρρικα Πελωριάδου
Κίσαβος
Δέλτα Πηνειού
