Αναρρίχηση στα Μετέωρα - Κατακτητές της κορυφής

Τη «λιθόπολη» των Μετεώρων, στο βορειοδυτικό τμήμα της Θεσσαλίας, οι περισσότεροι τη φέρνουν στον νου ως ένα μοναδικό μοναστικό τόπο με ξεχωριστή φυσιογνωμία λόγω των περίεργων γιγάντιων βράχων, σε ορισμένες κορυφές των οποίων φιλοξενούνται βυζαντινές μονές με μεγάλη ιστορία. Απ’ αυτή την άλλη άποψη των Μετεώρων, την αθλητική, αποφασίσαμε να πάρουμε μια γεύση κι εμείς, αν και ανίδεοι με το άθλημα.

Κείμενο - Φωτογραφίες: Αργυρώ Αθανασοπούλου

Πρόσβαση:
Oδικώς ή σιδηροδρομικώς από Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
Η Καλαμπάκα απέχει από την Αθήνα 356 χλμ. και από τη Θεσσαλονίκη 236 χλμ.
Το Καστράκι απέχει από την Καλαμπάκα 3 χλμ.

Υπερκόσμια υποδοχή

Το σούρουπο απλώνεται γαλήνιο πάνω στον θεσσαλικό κάμπο. Τίποτα δεν μας προετοιμάζει για την αλλαγή του τοπίου στα περίπου 350 χλμ. από την Αθήνα, πλησιάζοντας την Καλαμπάκα. Ξαφνικά τη μονοτονία του κάμπου διαδέχεται η θέα μιας ομάδας τεράστιων βράχων που υψώνονται από τη γη προς τον ουρανό σαν να προσπαθούν να τον αγγίξουν. Ένα θέαμα μοναδικό στο ελλαδικό χώρο.

Φτάνοντας στο κατάλυμά μας κατευθυνόμαστε στο μπαλκόνι του δωματίου για να δούμε από πιο κοντά το διαφορετικό αυτόν τόπο. Μπροστά μας τεράστιοι οι βράχοι με τον τεχνητό φωτισμό να επιτείνει το απόκοσμο τοπίο.

Τα σπίτια από το Καστράκι, το μικρό χωριό που μοιάζει να κουρνιάζει στην αγκαλιά των Μετεώρων, είναι η μοναδική εικόνα που προδίδει την κοσμική ζωή του τόπου. Θεατές μιας μοναδικής παράστασης με υπέροχα σκηνικά και μουσική που γαληνεύει το άγριο της εικόνας, υποκλινόμαστε μπροστά στο μεγαλείο της φύσης της περιοχής που μας προσφέρει μια πρωτότυπη υποδοχή. Ο ύπνος έρχεται αβίαστα, μελωδικά.

Ξεκούραστοι και γεμάτοι ενέργεια, πολύτιμα δώρα του ύπνου στην εξοχή, παίρνουμε ένα απαραίτητο δυναμωτικό πρωινό. Στην τραπεζαρία η τεράστια τζαμαρία προσφέρει ανεμπόδιστη θέα προς τα Μετέωρα που λούζονται κάτω από τις ακτίνες του ήλιου.

Το φως της μέρας ηρεμεί το άγριο των θεόρατων γκριζόμαυρων βράχων, που σε ορισμένα σημεία ξεπερνούν τα 300 μ. υψόμετρο, και βοηθά να διακρίνουμε τις περίφημες μονές σε κάποιες κορυφές σαν φυσική απόληξη των βράχων.

Έχοντας εξασφαλίσει, όπως δείχνει η ηλιοφάνεια και ο αψεγάδιαστος ουρανός, τη συμμαχία του καιρού, προσπαθούμε να μαντέψουμε πού θα επιχειρούσαμε να σκαρφαλώσουμε. Οι βράχοι που έχουν μοναστήρια αποκλείονται, καθώς σ’ αυτούς απαγορεύεται η αναρρίχηση.

Λίγο πριν περάσουμε στην πράξη

Το ραντεβού με τους έμπειρους αναρριχητές από την εταιρεία Nature in action που θα μας δώσουν τα φώτα τους για το μεγάλο εγχείρημα είχε καθοριστεί για το κάμπινγκ κάτω από τα Μετέωρα, αγαπημένος τόπος διαμονής των δεινών αναρριχητών.

Στο μικρό καφέ μπροστά από τους χώρους κατασκήνωσεις οι ερωτήσεις κατακλύζουν τους γνώστες του αντικειμένου, καθώς όσο περισσότερο κοιτάμε τους θεόρατους βράχους αδυνατούμε να καταλάβουμε πώς θα καταφέρουμε να σκαρφαλώσουμε στις απότομες και σχεδόν κάθετες πλαγιές τους!

Γύρω μας παρέες αναρριχητών ζώνονται με τα ειδικά σκοινιά και παίρνουν τον δρόμο προς τη βάση των βράχων για ανάβαση σε μία από τις περίπου 900 αναρριχητικές διαδρομές που έχουν χαραχτεί πάνω στις επιφάνειες των Μετεώρων. «Πάμε;» μας ρωτά ο Λουκάς Πρατίλας, επικεφαλής της σχοινοπαρέας και ιδιοκτήτης της εταιρείας.

Μετά τη μακρά συζήτηση ανυπομονούμε να νιώσουμε την ξεχωριστή συγκίνηση που προκαλεί η αναρρίχηση, σύμφωνα με τα λόγια των έμπειρων.

Σε δέκα λεπτά βρισκόμαστε στη βάση του βράχου όπου συνηθίζεται να κάνουν τα πρώτα τους βήματα οι αρχάριοι, γιατί στο πίσω μέρος του έχει σχετικά εύκολες διαδρομές, στο Μετέωρο Δούπιανη.

Ο τόπος όπου τον 11ο αιώνα συγκεντρώνονταν την Κυριακή οι ασκητές από τις σπηλιές τους στους γύρω βράχους, πριν δημιουργηθεί ο ομαδικός οργανωμένος μοναχισμός, αποτελεί πια σημείο συνάντησης επίδοξων αναρριχητών. Ερείπια της σκήτης της Δούπιανης πάνω στον βράχο γίνονται ορατά από χαμηλά.

Τα παιδιά από τη Nature In Action ετοιμάζουν τον εξοπλισμό, ενώ τριγύρω όσο πιο προσεχτικά κοιτάμε τόσο περισσότερες φιγούρες διακρίνουμε να περπατούν πάνω σε πολύ ψηλότερους και με πιο απότομες κλίσεις βράχους, αψηφώντας τη βαρύτητα.

Διαπιστώνουμε ότι οι γιγάντιοι γεωλογικοί σχηματισμοί από κοντά δεν είναι τόσο λείοι όσο φαίνονται. Αποτελούνται από μικρές και μεγάλες κροκάλες ανακατεμένες και κολλημένες με χώμα η μια πάνω στην άλλη.

Άλλες περισσότερο άλλες λιγότερο εξέχουν από την επιφάνεια των βράχων, κάτι που, όπως θα διαπιστώσουμε στην πορεία, θα μας φανεί πολύ χρήσιμο. Το ανάγλυφό τους συμπληρώνουν οι κάθετες σχισμές που ξεκινούν από την κορυφή για να σβήσουν στη βάση τους.

Και η μεγάλη ώρα έφτασε…

Ο επικεφαλής φορά το μποντριέ την ειδική ζώνη μέσης με καβάλο και δένεται με τα σχοινιά. Πάνω της κρέμονται ειδικοί κρίκοι ασφάλειας και άλλα μικρά μεταλλικά αντικείμενα, που χρησιμεύουν στην αναρρίχηση.

Βάζει το κράνος και τα ειδικά αναρριχητικά παπούτσια, εξηγώντας μας παράλληλα τη χρησιμότητα του καθενός στην προσπάθειά του να εξοικειωθούμε με το άθλημα της αναρρίχησης, βάζει μια ειδική άσπρη σκόνη στα χέρια για να μη γλιστρά και ξεκινά την αναμέτρηση με τον βράχο.

Μόλις συναντά το πρώτο βύσμα με πλακέτα καρφωμένο στον βράχο από τους χαράκτες της διαδρομής, περνά τα σκοινιά και συνεχίζει με επιδεξιότητα την ανηφόρα. Οι παρατηρητές για την ώρα νιώθουμε έντονα την αγωνία της προσπάθειάς του και προσπαθούμε να καταλάβουμε τις κινήσεις του και τη σκοπιμότητά τους.

«Ρελέ» φωνάζει ο επικεφαλής και όπως είναι λογικό η ερμηνεία της λέξης καθορίζεται από τις εμπειρίες του καθενός. Για τους ανίδεους στον νου μας ήρθε ο ηλεκτρολογικός πίνακας του σπιτιού μας. Οι σχοινοσύντροφοι, όμως, μας πληροφορούν ότι πρόκειται για τον ειδικό κρίκο που βρίσκεται στο τέλος μιας διαδρομής ή ενός τμήματός της, ο οποίος χρησιμεύει για ασφάλιση.

Όταν φτάνει εκεί ο πρώτος αναρριχητής πρέπει και να το ανακοινώνει.

«Ασφαλίζω» φωνάζει μετά, όπως επιτάσσουν οι κανόνες του αθλήματος, λέξη που δηλώνει ότι ήρθε η σειρά του επόμενου. Όσο είμαστε από κάτω και πατούμε τα πόδια μας στη γη το σκαρφάλωμα φαίνεται εύκολο και περιμένουμε με αγωνία τη σειρά μας. Μας δένει κάποιος έμπειρος, έναν κάθε φορά, και εμείς πρέπει απλά να σκαρφαλώσουμε.

Και η περιπέτεια ξεκινά…

«Σκαρφαλώνω» μας λένε να φωνάξουμε και αυτό κάνουμε για να ενημερώσουμε τον επικεφαλής ότι ξεκινάμε. Όλες οι κινήσεις, τα δεσίματα αλλά και τα κελεύσματα που απαιτούνται στην αναρρίχηση είναι απαραίτητα και αυτά που καθιστούν το συγκεκριμένο άθλημα από τα πιο ασφαλή.

Ξέρουμε ότι και να μην πατήσουμε σωστά θα κρεμαστούμε στο σκοινί αλλά θα μείνουμε να αιωρούμαστε και δεν θα βρεθουμε από εκεί απ’ όπου ξεκινήσαμε. Μεγάλη υπόθεση αυτό, αρκεί να υπάρχει εμπιστοσύνη στους σχοινοσυντρόφους, κάτι που οι φίλοι μας από την εταιρεία Nature In Action το είχαν καταφέρει.

Ψάχνουμε μικρές πέτρες που εξέχουν με τα χέρια και αναζητούμε άλλες με τις μύτες των παπουτσιών που βοηθούν πολύ στην προσπάθεια, καθώς κολλούν πάνω στην πέτρες πολύ σταθερά. Ακολουθώντας τις οδηγίες αλλά και το ένστικτο, πρώτα με τα χέρια εξετάζουμε την πρώτη καλή πέτρα που θα βρούμε λίγο πιο πάνω και το ίδιο κάνουμε κατόπιν με τα πόδια.

Καμιά φορά η αναζήτηση για το καλύτερο επόμενο «σκαλοπάτι» παίρνει ώρα λόγω της απειρίας μας και του φόβου της πρώτης φοράς. Όμως ο ενθουσιασμός ότι ανεβαίνουμε, ότι νικάμε τους φόβους και ότι δοκιμάζουμε τα όριά μας υπερισχύει.

Τα ενθαρρυντικά λόγια του αρχηγού που μας παρακολουθεί από πάνω βοηθούν πολύ. Ώσπου φτάνουμε στον ρελέ. Εκεί ο οδηγός μας δένει με έναν ιμάντα και δίνει το σήμα για τον επόμενο. Μέχρι να έρθουν όλοι, ακολουθώντας τις προτροπές των έμπειρων, στηριζόμαστε στα πόδια μας αφήνουμε τα χέρια μας από τον ιμάντα που είναι δεμένος στον κρίκο ασφαλείας και κρεμάμε το σώμα μας.

Από τη στιγμή που ξεπερνάμε τον φόβο μας η αίσθηση που κατά κάποιο τρόπο αιωρούμαστε είναι μοναδική. Είμαστε εμείς και η φύση σε μια ξεχωριστή επαφή.

Παρατηρούμε τα πάντα γύρω. Στην κορυφή του μετεώρου απέναντί μας διακρίνουμε μια μονή. Το θαύμα της φύσης συνταιριασμένο ιδανικά με το ανθρώπινο, εικόνα που δεν συναντάς αλλού στην Ελλάδα και ατράνταχτη απόδειξη της δύναμης της ανθρώπινης θέλησης.

Μεγάλη απορία μας γεννιέται πώς κατάφερναν πριν τόσα χρόνια οι μοναχοί που ήθελαν να απομακρυνθούν από τα εγκόσμια να σκαρφαλώσουν εκεί πάνω με μηδαμινά μέσα αλλά με πολλή πίστη.

Η παράδοση λέει ότι οι ασκητές έδεσαν σχοινιά στα πόδια των αετών και όταν τα σχοινιά γαντζώθηκαν στις κορυφές, αναρριχήθηκαν συρόμενοι από αυτά τα σχοινιά. Στην πραγματικότητα, όμως, οι τολμηροί αναχωρητές έφτασαν εκεί με το σύστημα της σκαλωσιάς και την κατασκευή ξύλινων κλιμάκων.

Για τη μεταφορά πραγμάτων, παρασκεύασαν το δίχτυ που το τραβούσαν με ανέμη. Αυτοί οι πραγματικά πρώτοι αναρριχητές των Μετεώρων, αψηφώντας τους νόμους της φύσης αναζητούσαν να έρθουν πιο κοντά στον ουρανό στον θεό και τα κατάφεραν, δημιουργώντας αυτά τα περίφημα μοναστήρια-κοσμήματα που προσφέρουν μοναδικό θέαμα στους αναρριχητές.

Εκεί, λοιπόν, μετέωροι και εμείς μεταξύ ουρανού και γης, παίρνοντας δύναμη από αυτά που μπορεί να καταφέρει ο άνθρωπος αν βάλει στόχο, δοκιμάζουμε τις αντοχές μας. 30 μέτρα μέχρι την κορυφή «Συνεχίζουμε;», ρωτά ο αρχηγός και εμείς χωρίς να το σκεφτούμε λέμε το ναι.

Από τα 30 μέτρα βάζουμε στόχο τα 60, όπου και η κορυφή. Και ξανά μανά η ίδια διαδικασία, με τους έμπειρους της σχοινοσυντροφιάς να δίνουν μαθήματα ακρίβειας στις κινήσεις τους.

Ο βράχος πια γίνεται πιο κάθετος, και εμείς χρησιμοποιώντας το ανάγλυφο της επιφάνειας, εσοχές, εξοχές προσπαθούμε να πιαστούμε και να πατήσουμε. Αν και η πλαγιά είναι πιο απότομη, είμαστε λιγότερο σφιγμένοι από το πρώτο κομμάτι της διαδρομής και απολαμβάνουμε το σκαρφάλωμα και το υψόμετρο που αυξάνεται. 

Οι φωνές από τις άλλες σχοινοσυντροφιές στους διπλανούς βράχους αλλά και στον ίδιο, μας δίνουν δύναμη, καθώς αντιλαμβανόμαστε ότι δεν είμαστε μόνοι, είναι και άλλοι για την κορυφή. Την κατάκτησή της ακολουθούν επευφημίες από τους προπορευόμενους και κατά σύμπτωση ακούγεται το σήμαντρο από τη μονή απέναντι.

«Θαύμα της Ανατολής» αποκαλούσαν τη λιθόπολη ξένοι περιηγητές του 17ου αι. και ο χαρακτηρισμός φαίνεται απόλυτα εύστοχος από τα 60 μ. Αγναντεύοντας το «δάσος» των Μετεώρων η φαντασία κάνει περίεργα παιχνίδια με τις γεωμορφές, που μοιάζουν κάποιες στιγμές με πρόσωπα γιγάντων και άλλες με πανύψηλα κάστρα-ακοίμητους φρουρούς που προστατεύουν την Καλαμπάκα και το Καστράκι. 

Από τη δυτική πλευρά στο βάθος φαίνονται οι κορυφές του Κόζιακα, ενώ κάτω ο Πηνειός κατηφορίζει προς τη θάλασσα. Ξεκουραζόμαστε και σ’ ένα βιβλίο, που υπάρχει στην κορυφή κάθε βράχου, με ένα μολύβι καταγράφουμε τα ονόματά μας και την ημερομηνία του κατορθώματος να αναρριχηθούμε και να γίνουμε θιασώτες των Μετεώρων, του διατηρητέου και προστατευόμενου μνημείου της ανθρωπότητας, όπως έχει χαρακτηριστεί από την UNESCO.

Σειρά έχει τώρα το κατέβασμα, το λεγόμενο «ραπέλ»

Πλήρως ασφαλισμένοι με τα πόδια κάθετα στο πρόσωπο του βράχου, περπατάμε πάνω του με τον κορμό παράλληλο προς το έδαφος. Σύντομα συνειδητοποιούμε ότι δεν υπάρχει λόγος να σφίγγουμε το σκοινί που μας βοηθά στην κατάβαση, χαλαρώνουμε και η καταρρίχηση γίνεται κι αυτή απολαυστική.

«Ραπέλ ελεύθερο», αναφωνούμε ο καθένας με το που πατάμε τα πόδια μας στο έδαφος φουσκωμένοι από περηφάνια που καταφέραμε να έρθουμε πιο κοντά στον ουρανό σκαρφαλώνοντας έστω μόλις 60 μ. που για έναν αρχάριο είναι σαν να έχει κατακτήσει το Έβερεστ.

Μαζεύουμε τον εξοπλισμό και κατευθυνόμαστε προς στο Καστράκι για φαγητό. Μετά το βάπτισμα του πυρός για μας, ακολουθούμε την αγαπημένη συνήθεια όλων των σχοινοσυντροφιών: Γέλια με τις γκάφες των αρχαρίων και πειράγματα για τα κατορθώματα των έμπειρων.

Αν και ικανοποιήσαμε την πείνα μας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, η δίψα για μια νέα αναρριχητική εμπειρία, που μας γεννήθηκε μετά την πρώτη πλήρως επιτυχημένη προσπάθεια, θα μείνει άσβεστη μέχρι την κατάκτηση της επόμενης κορυφής.

Προσκύνημα στο μοναστικό θαύμα

Ένας ασφαλτόδρομος διασχίζει τα Μετέωρα και αυτόν ακολουθούμε για να επισκεφτούμε τις μονές. Από τον 14ο αι. μέχρι τον 16ο είχαν δημιουργηθεί 24 μονές συνολικά. Σήμερα λειτουργούν μόνο οι 6, ενώ από τις υπόλοιπες υπάρχουν κάποια ερείπια πάνω στους βράχους που μαρτυρούν την ύπαρξή τους. Ανάμεσα σ’ αυτές η σπουδαιότερη η Μονή της Μεταμορφώσεως του Σωτήρα ή Μεγάλου Μετεώρου.

Την ψηλότερη κορυφή (613 μ.) του μεγαλύτερου από τους βράχους επέλεξε ο Άγιος Αθανάσιος ο Μετεωρίτης στα μέσα του 14ου αιώνα για να ιδρύσει την πρώτη μονή με 14 αρχικά μοναχούς, τη Μονή του Μεγάλου Μετεώρου, σε μια έκταση 50 στρεμμάτων.

Στην ονομασία Μετέωρο που έδωσε ο όσιος Αθανάσιος, στον επονομαζόμενο από τους ντόπιους «Πλατύ Λίθο», οφείλεται και διατηρείται έκτοτε η ονομασία Μετέωρα στο σύνολο των βράχων και των επάνω αυτών μονών.

Με την ίδρυση της Μονής της Μεταμορφώσεως ξεκινά ουσιαστικά να λειτουργεί το πρώτο κοινόβιο των Αγίων Μετεώρων, τα οποία αποτελούν πια το μεγαλύτερο και σημαντικότερο μετά το Άγιο Όρος μοναστικό συγκρότημα του ελλαδικού χώρου.

Ο ανελκυστήρας-καλάθι και η ανεμόσκαλα που αποτελούσαν τον μοναδικό τρόπο ανόδου στη μονή διαδέχτηκαν στις αρχές του 20ου αι. τα πάνω από 100 λαξεμένα σκαλοπάτια κάνοντας προσβάσιμη τη μονή και στους απλούς προσκυνητές. Ανεβαίνοντας τα σκαλιά θα διακρίνεται τα ίχνη των παλαιών μέσων ανάβασης στον παλαιό πύργο με την ανέμη.

Στην είσοδο της Μονής βρίσκεται το ασκηταριό του Αγίου Αθανασίου του Μετεωρίτη. Στη συνέχεια αξίζει να δείτε το οστεοφυλάκιο, τα παλιά μαγειρεία και το κελάρι.

Το προσκύνημα στο καθολικό που είναι αφιερωμένο στη Μεταμόρφωση του Σωτήρα θα σας γαληνέψει ενώ από καλλιτεχνική άποψη θα κερδίσει τον θαυμασμό σας. Το τέμπλο του είναι ένα υπέροχο ξυλόγλυπτο και η αγιογράφηση καθηλωτική σε συνδυασμό με τις διαστάσεις του ναού. Επίσης διαθέτει εντυπωσιακή βιβλιοθήκη όπου φυλάσσονται πάνω από 600 χειρόγραφοι κώδικες του 14ου αι. και μεταγενέστεροι. Η μεγάλη τράπεζα (τραπεζαρία) της Μονής έχει μετατραπεί σε μουσείο όπου φυλάσσονται πολύτιμα κειμήλια, όπως ιερά άμφια, σκεύη, φορητές εικόνες, έργα εξαιρετικής μικροτεχνίας.

Εκεί όμως που θα αισθανθείτε την κατάνυξη να σας πλημμυρίζει είναι καθώς θα περιπλανιέστε στις περιποιημένες και ολάνθιστες αυλές του μοναστηριού. Θα θαυμάσετε την πανοραμική θέα προς τα άλλα μετέωρα, τον Πηνειό και το όρος Κόζιακα και θα νομίζετε ότι βρίσκεστε στον ουρανό.

-Η Μονή Μεταμορφώσεως του Σωτήρος εορτάζει στις 6 Αυγούστου, ενώ στις 20 Απριλίου τιμάται η μνήμη των κτητόρων της.

Αδράξτε την ημέρα… πεζοπορώντας

Όσο ξεχωριστή και αν είναι η εμπειρία της αναρρίχησης στους ιερούς βράχους, η γνωριμία με το ιδιαίτερο περιβάλλον της «λιθόπολης» μπορεί να ολοκληρωθεί μόνο περπατώντας στα πεζοπορικά μονοπάτια που «τρέχουν» ανάμεσα και πάνω στους ογκόλιθους.

Με αφετηρία την κοινότητα του Καστρακίου πεζοπορούμε προς το Αδράχτι, ονομασία που έχει δοθεί στον βράχο που ατενίζαμε από μακριά, λόγω του ότι το σχήμα του παραπέμπει στο όργανο που χρησιμοποιούσαν παλιότερα για το γνέσιμο μαλλιού, αλλά σε γιγαντιαίες διαστάσεις.

Σύντομα βρισκόμαστε να περπατάμε μέσα σε πυκνό πράσινο, σκηνικό που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τα ξερά και απότομα βράχια, εικόνα με την οποία είχαμε ταυτίσει τον τόπο μέχρι να πεζοπορήσουμε στις πράσινες βάσεις των γεωμορφών όπου υπάρχει ένας άλλος κόσμος. Τα δύο εκκλησάκια που συναντάμε μας υπενθυμίζουν ότι βρισκόμαστε στα Μετέωρα.

Η διαδρομή είναι ελαφρώς ανοδική με σκαλοπάτια, ενώ σε κάποιους κορμούς διακρίνουμε κόκκινα σημάδια, ενδεικτικό ότι είμαστε στο σωστό δρόμο.

Μικρές χελώνες και πολύχρωμες πεταλούδες μας συντροφεύουν, ενώ οι ήχοι της φύσης δίνουν τον ιδανικό ρυθμό για περπάτημα. Μετά από ένα τέταρτο φτάνουμε σε ξέφωτο στη βάση του Αδραχτιού που ορθώνεται εντελώς κάθετα πάνω από τη γη, βράχος πρόκληση για τους λάτρεις της αναρρίχησης. Λίγο πιο κάτω από το Αδράχτι μια απότομη πλαγιά «καλεί» μόνο τους έμπειρους της παρέας να συνεχίσουν την ανάβαση.

Κατευθυνόμενοι αριστερά με πολλή προσοχή ένα απότομο λούκι οδηγεί σε μονοπάτι με λαξεμένα στον βράχο σκαλιά. Πρόκειται για τον βράχο Αγιά, όπου και τα ερείπια της Μονής των Αγίων Αποστόλων. Στην άκρη του βράχου, ένας λευκός σταυρός ατενίζει την Καλαμπάκα και η θέα από το σημείο αυτό κόβει την ανάσα και αποζημιώνει τους τολμηρούς για την κοπιαστική και δύσκολη ανάβαση.

Στο Αδράχτι οι υπόλοιποι αρκούμαστε να κοιτάμε τις πανοραμικές εικόνες που απαθανάτισαν οι τυχεροί από τον βράχο Αγιά, ελπίζοντας την επόμενη φορά να το δοκιμάσουμε και εμείς, και συνεπαρμένοι επιστρέφουμε όλοι μαζί στο Καστράκι.

Η εξερεύνηση των υπόλοιπων μονοπατιών θα αποτελέσει έναν ακόμη λόγο για μια νέα εκδρομή στον ιδιαίτερο και μυστήριο αυτό τόπο που δεσπόζει στον νομό Τρικάλων και αποτελεί ένα από τα πιο θαυμαστά δημιουργήματα της φύσης, όπου ο άνθρωπος πρόσθεσε τις δικές του περίτεχνες πινελιές.