Οδοιπορικό στην Αρχαία Πίσα, στο μοναδικό οικισμό του Γούμερου και το ολυμπιακό Γκραν Κάνιον!
Κείμενο & Φωτογραφίες; Έρρικα Πελωριάδου
Με βάση την Αρχαία Πίσα
Η Αρχαία Πίσα (Μιράκα στο χάρτη) είναι ένα όμορφο, περιποιημένο χωριό πάνω σ’ ένα καταπράσινο λόφο, 2 μόλις χιλιόμετρα από την Αρχαία Άλτη.
Εδώ βρίσκεται ο πανέμορφος μικρός οικογενειακός ξενώνας «Bacchus», στο ισόγειο του οποίου λειτουργεί ταβέρνα με τζάκι και παραδοσιακές γεύσεις. Η μικρή πισίνα με θέα, η μεγάλη βεράντα και τα δύο αδέλφια, η Μαρία και ο Κώστας, οι ευγενέστατοι και εξυπηρετικοί ιδιοκτήτες, δημιουργούν ένα φιλόξενο, ζεστό και οικογενειακό περιβάλλον, ιδανική βάση για εξορμήσεις στη γύρω περιοχή και τις πολλές αρχαιότητες. Άλλωστε στα όρια του χωριού ο επισκέπτης μπορεί, κατόπιν συνεννοήσεως, να επισκεφθεί τις εγκαταστάσεις της Ολυμπιακής Ακαδημίας και τους Ρωμαϊκούς Τάφους.
Ακολουθώντας τα βήματα των αρχαίων...
Επισκεφθείτε το χωριό, μείνετε στον ξενώνα, φάτε στην ταβέρνα του αλλά και στις άλλες του χωριού. Κάντε το ίδιο σε όποιο από τα χωριά της Ηλείας μπορείτε. Οι άνθρωποι εδώ δε χρειάζονται μόνο τα χρήματα που θα αφήσετε αλλά και την παρουσία σας. Κυρίως αυτή, κυρίως τους εκτός τουριστικής περιόδου μήνες.
Γούμερο, μοναδικός οικισμός
Η διαδρομή από την Αρχαία Πίσα μέχρι το Γούμερο είναι μια συνεχής εναλλαγή εκτάσεων και εκπληκτικές καταπράσινες πινελιές από ελαιώνες, λιβάδια, πευκώνες και αμπέλια. Η άνοιξη βοηθάει τον επισκέπτη να ηρεμήσει την ψυχή του με το λουλουδιαστό της χαλί. Ανηφορίζοντας τις στροφές για το Γούμερο, λίγο πριν από το χωριό στην αριστερή πλευρά του δρόμου μια μικρή πινακίδα κι ένα εικονοστάσι δείχνουν τη θέση της Παναγιάς της Σπηλιώτισσας.
Το λευκό εκκλησάκι της Παναγιάς της Σπηλιώτισσας. Ένα με το βράχο...
Το Γούμερο, χτισμένο στη θέση του αρχαίου Αλήσυου ή Αλησαίου (σύμφωνα με το Στράβωνα), είναι ο μοναδικός οικισμός του Δ.Δ. Ωλένης και κατά την τελευταία απογραφή του 2001 έχει 1.059 κατοίκους. Στην πραγματικότητα οι μόνιμοι κάτοικοι τώρα είναι γύρω στους 650. Για πόσο ακόμη, δεν ξέρω. Μετά τη ζεστή υποδοχή και τον καφέ που με κέρασαν οι θαμώνες στο καφενείο της πλατείας, ο πρόεδρος του πολιτιστικού συλλόγου με παρέδωσε στο Στέφανο Σωτηρόπουλο (φυσιολάτρης και ορειβάτης) για να κατέβουμε στο φαράγγι.
Στο ολυμπιακό Γκραν Κάνιον
Η πεζοπορική διαδρομή στο ολυμπιακό φαράγγι του Γούμερου γίνεται πάνω σε τμήμα της αρχαίας Ιεράς οδού Ήλιδας - Ολυμπίας, τις αρχαίες ελιές που στεφάνωναν τους νικητές και το Μαντείο των αθλητών των Ολυμπιακών Αγώνων, όπου τώρα υπάρχει το σπήλαιο της Μονής του Ασκητή.
Η διαδρομή των 2-3 περίπου ωρών ξεκινάει από την είσοδο του χωριού που το μονοπάτι κατηφορίζει προς το φαράγγι και μετά από μια εντυπωσιακή διαδρομή γυρίζει πίσω στο χωριό, όπου λειτουργεί και καταφύγιο για όποιον θέλει να διανυκτερεύσει, από την άλλη πλευρά του. Επειδή ο καιρός ήταν έτοιμος να βρέξει, εγώ άρχισα τη διαδρομή αντίστροφα για να μπορώ, αν χρειαστεί, να βγω από το φαράγγι πιο γρήγορα. Ανηφορίζοντας ένα τσιμεντένιο δρομάκι, φτάσαμε στο στενό χωματόδρομο με τα απειλητικά γκρέμια από κάτω και τους χωμάτινους κατακόρυφους όγκους από επάνω, που οδηγεί στο φαράγγι. Εδώ η θέα μέχρι το Ιόνιο Πέλαγος αιχμαλωτίζει το βλέμμα.
Φθάνοντας κάτω, στο πρώτο πλάτωμα συναντήσαμε το ναϊσκο-προσκυνητάρι της Αγίας Ζώνης. Στις 30 και 31 Αυγούστου γίνεται ολονύκτια λειτουργία και ακολουθεί τρικούβερτο πανηγύρι. Από εδώ και κάτω ο δρόμος είναι μια ρηχή μικρογραφία του Γκραν Κάνιον με πολλές παγίδες για τα πόδια και ιδιαίτερα επικίνδυνα γλιστρήματα. Κι εκεί αρχίζει το αρχαίο λιθόστρωτο μονοπάτι που απαιτείται πολύ προσοχή αφού από παντού τρέχουν νερά και τα λιθάρια γλιστράνε! Οι σιδερένιοι μύες στο χέρι του Στέφανου ευτυχώς με συγκράτησαν! Έφθασα τελικά στον πάτο του φαραγγιού, με το κρυφό πλάτωμα, τα νερά να τρέχουν από τα βράχια και την εκπληκτική σκήτη στη σχισμή του βράχου και η αναπνοή μου κόπηκε. Γιατί το τοπίο και η ενέργεια που υπάρχει εδώ είναι εντυπωσιακά.
Υπέροχο σμίξιμο φύσης και πολιτισμού, στο φαράγγι του Γούμερου.
Η σπηλιά είναι χωρισμένη σε δύο μέρη. Στο πρώτο υπάρχει το ιερό της Μονής, ένα είδος διαδρόμου-εξώστη και ένα πηγάδι. Η παράδοση λέει ότι εδώ κατοικούσε ένας ασκητής τον οποίο σκότωσε κατά λάθος ένας κυνηγός και αυτός πέφτοντας μέσα σε μία τρύπα ανέβλυσε νερό. Εξ ου και το πηγάδι. Στο πίσω μέρος, εκεί που στην αρχαιότητα υπήρχε το Μαντείο των Αθλητών, είναι τα ερείπια της πρώτης μονής που κτίστηκε το 1100 μ.Χ. και ήταν βυζαντινό μοναστήρι. Την εποχή εκείνη σε ένα κοντινό πλάτωμα είχαν τα κελιά τους περίπου 70 μοναχοί, από τα οποία έχουν μείνει μόνο τα ερείπια. Η πρόσβαση εδώ γίνεται από μια χαμηλή πορτούλα που οδηγεί κανονικά στο βάθος της διαμπερούς σπηλιάς, στην οποία πέφτει ένας καταρράκτης.
Μπαίνοντας στο στενό μέρος του φαραγγιού άρχισε η βροχή, οπότε γυρίσαμε τα πίσω μπρος, αλλά, όπως μας διαβεβαίωσε, ο πρόεδρος του Συλλόγου «ΕΠΤΑΛΟΦΟΣ» μέλος του Ο.Φ.Ο.Ε.Σ.Ε-Ο.Ξ.Ν.Ε, ο οποίος μας εφοδίασε και με φωτογραφίες του φαραγγιού, η πεζοπορία στο φαράγγι είναι δυνατή όλο το χρόνο (εκτός από τις ημέρες που βρέχει).
Για να μην χαθείτε...
