Αφιερωμένος στην εθνική γιορτή της 25ης Μαρτίου ήταν ο εναέριος χορός της Κατερίνας Σολδάτου στη Γέφυρα Ρίου – Αντιρρίου «Χαρίλαος Τρικούπης».
Μία από τις θεαματικότερες χορογραφίες του κόσμου, η οποία πήρε διεθνείς διαστάσεις πριν ακόμη ολοκληρωθεί σαν οπτικοποιημένο προϊόν, ήταν αυτή που υλοποιήθηκε τον Μάρτιο του 2018.
Ήταν ένα κοινό εγχείρημα της ξεχωριστής aerial dancer και των ανθρώπων της Γέφυρας, δομημένο γύρω από μία επέτειο με ξεκάθαρο συμβολισμό: Το χτίσιμο γεφυρών μεταξύ Ελλήνων και την ένωσή τους σε κοινή προσπάθεια για την προκοπή της πατρίδας. Στην κατεύθυνση αυτή ήταν και η επιλογή των εθνικών χρωμάτων που προέβλεπε το σενάριο, έτσι όπως αυτό προτάθηκε από την πλευρά της ΓΕΦΥΡΑ Α.Ε.: Λευκό μακρύ ύφασμα 15 μέτρων που κυμάτισε μεταξύ του γαλάζιου του Κορινθιακού Κόλπου και του γαλάζιου του ουρανού, μαζί με την ολόσωμη μπλε φόρμα της Κατερίνας, που έφερε το σήμα της εθνικής μας Γέφυρας.
Ωστόσο η performance δεν περιορίστηκε μόνο στον ανοιχτό χώρο, αλλά επεκτάθηκε και στο εσωτερικό του ψηλότερου πυλώνα της Γέφυρας, συνολικού ύψους που αγγίζει τα 300 μέτρα από τον πυθμένα της θάλασσας ως την κορυφή του.
Η συγκεκριμένη επιλογή, αποτέλεσε το δεύτερο (επίσης έμφορτο συμβολισμού) σκέλος του σεναρίου, αφού για κάποιον που βρίσκεται στον πυθμένα, η μόνη οδός προς το φως αποκαλύπτεται όταν αυτός σηκώσει τα μάτια του ψηλά. Σε αυτή την περίπτωση, το βλέμμα του προς την κορυφή και τη διέξοδο, συναντούσε πάλι τη γαλανόλευκη performer, η οποία δεν έκρυψε πως η εμπειρία της εντός του πυλώνα υπήρξε γι’ αυτήν ένα έντονο συναίσθημα ανάτασης ψυχής.
Δεν είναι τυχαίο το ότι ο συγκεκριμένος κύκλος καλλιτεχνικών δρωμένων της Κατερίνας Σολδάτου έχει τον τίτλο “Greece has soul” (Η Ελλάδα έχει ψυχή) και στοχεύει στην ανάδειξη της ελληνικής ιστορίας και της προστασίας του περιβάλλοντος.

Η Κατερίνα Σολδάτου περιγράφει την εμπειρία της με τα παρακάτω λόγια:

«Η ιδέα ΕΛΛΑΔΑ ΕΧΕΙΣ ΨΥΧΗ αποτελεί πηγή έμπνευσης για κάθε φιλόδοξο άνθρωπο. Έχει κύριους στόχους την περιβαλλοντική ευαισθητοποίηση του κοινού, την υπενθύμιση της σπουδαιότητας της τέχνης και την ανάδειξη προορισμών απαράμιλλης ομορφιάς και μεγάλης ιστορικής σημασίας της Ελλάδος. Μέσω του εναέριου χορού σε μεγάλα ύψη -μαζί με την ομάδα μου- καταφέρνουμε να ξεπερνάμε κάθε φορά τον εαυτό μας και δημιουργούμε ανεξίτηλες εντυπώσεις με φωτογραφίες και βίντεο που κάνουν τον γύρο του κόσμου κερδίζοντας το ενδιαφέρον των μεγαλύτερων ειδησεογραφικών πρακτορείων.
Τελευταίο μας εγχείρημα, μετά από πολλές ώρες σχεδιασμού και προγραμματισμού, ήταν η Γέφυρα Ρίου – Αντίρριου. Έχοντας ευνοϊκό καιρό, εκτέλεσα εκεί δύο ξεχωριστές χορογραφίες εκμεταλλευόμενη στο έπακρο δύο τομείς της Γέφυρας. Σε ύψος 50 μέτρων χόρεψα στον αέρα στην ανατολική πλευρά της, πάνω από τα νερά του Κορινθιακού κόλπου εκτελώντας ροές κινήσεων που κόβουν την ανάσα, όπως φαίνεται από το οπτικό αποτέλεσμα. Ένα από πολλά τεχνικά χαρακτηριστικά μοναδικότητας σε γέφυρα παγκοσμίως είναι και οι πυλώνες της, στοιχείο ιδιαίτερης σημασίας, μιας και το εσωτερικό τους είναι προσβάσιμο έως τον πυθμένα της θάλασσας. Επομένως η δεύτερη χορογραφία ήταν κάτω από την επιφάνεια του νερού και σε ύψος 60 μέτρων καθιστώντας το γεγονός ακόμη ένα ρεκόρ για τις χορογραφίες μου. Αξιοσημείωτη ήταν και η ακουστική χώρου, με την οποία πειραματίστηκα για πρώτη φορά, τραγουδώντας παράλληλα με τη χορογραφία.
Η ιδιαίτερη κατασκευή της Γέφυρας, τα ιδιαίτερα τεχνικά χαρακτηριστικά της και η δυσχερής της θέση από γεωφυσικής άποψης έχουν και ένα δεύτερο νόημα στον χορό που επέλεξα. Η επιλογή της Γέφυρας για τις εναέριες χορογραφίες συμβολίζει και τη σημασία της ένωσης των Ελλήνων, αλλά και όλων των ανθρώπων. Η αλληλεγγύη, η εμπιστοσύνη και η αγάπη μπορεί να ακούγονται απλά πράγματα, αλλά είναι δύσκολο να γίνουν πραγματικότητα στις ημέρες μας. Αυτό οφείλεται σε εμάς τους ίδιους, στις ελληνικές και διεθνείς συγκυρίες και στον «σύγχρονο» τρόπο ζωής που δημιουργεί περισσότερα τείχη παρά γέφυρες.
Σημαντικές τοποθεσίες που έχουν ήδη καταγραφεί στο ιστορικό του εγχειρήματος αποτελούν οι γέφυρες της Χαλκίδας, της Κορίνθου και της Τατάρνας των Αγράφων, οι βράχοι των Μετεώρων, το Ναυάγιο της Ζακύνθου και η χαράδρα του Βίκου».